SEBASTIAN GRZEGORZEWSKI

Operacja odbyła 2013 roku i była ostatnią operacją przeprowadzoną przez poznańskich kardiochirurgów tego roku. Powtarzałam sobie, że ostatni będą pierwszymi.  Wykonano całkowitą korektę wady, ale… zawsze jest jakieś ale…. Usłyszeliśmy, że lekarze zrobili to, co było do zrobienia, ale musieli przeciąć zastawkę płucną. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, z czym to się wiąże, cieszyłam się, że syn żyje. Kilka tygodni byliśmy na OIOM, ale poradziliśmy sobie i wróciliśmy szczęśliwie do domu. I przez około 6 lat wszystko było ok.

 

Starałam się chronić syna, jak wielu rodziców dzieci z WWS. Pewnego dnia pomyślałam sobie jednak, że to jest ze mną problem, Sebastianowi nic nie jest, dobrze się czuje. Bardzo chciał chodzić na treningi piłki nożnej, pojechałam więc z nim do Pana doktora Czyża, aby zrobić badania wysiłkowe. W trakcie badania usłyszeliśmy „Drodzy rodzice, to jest ten czas”. Zamarliśmy… Okazało się, że w grę wchodzi kolejna operacja.

Sierpień 2020, czas operacji. Jest plan wszczepienia zastawki płucnej. Operacja przebiegła bardzo dobrze, bez żadnych powikłań. Na OIOM Seba był 3 doby, w 8 dobie przenieśli nas na kardiologię. Wtedy zaczęło dziać się coś złego… Seba zaczął gorączkować, podejrzewali zapalenie wsierdzia. Wykonano mu całą serię posiewów, które nic nie wykazały i dostaliśmy wypis. 17 wrzesień wyszliśmy do naszego upragnionego domu. Ale nasze szczęście nie trwało długo. 1 października Sebastian zaczął skarżyć się na ból w klatce piersiowej i udaliśmy się do szpitala. Po badaniach puścili nas do domu, ale mieliśmy termin stawienia się do szpitala 15. października. Po przyjęciu nas na oddział, po badaniach, okazało się, że we wszczepionej zastawce zrobiła się skrzeplina i muszą szybko reoperować.